[...] Translators just didn't get recognition, they didn't expect to make much of a living, just get by. Very few people were actually trained as translators, but most had a solid college education and a solid knowledge of languages, at least their own language. I had a friend who fell exactly into that category and my circle of friends expanded to include other translators. I found them to be much more interesting as people, and discovered that we often had similar life experiences. I never had trouble making friends, but I always felt "different" and I'm sure they felt it too. When my friend retired, she recommended me as her replacement. I now entered the realm of Reinsurance, of which I knew nothing. I was also the only translator there, and didn't have much to fall back on. However, it was another notch up....
On my new job, I started looking through the files, asking questions and got the company to enroll me in Insurance courses. The College of Insurance was across the street, and I consulted fire codes, insurance policies and fire extinguisher catalogs in their library. I was learning what I had never had the luxury of being able to do before: research. The first time I had to translate a proposal for purposes of insurance of a nuclear plant, I got a call from the head man in that department, congratulating me on the job I had done. "Compares favorably with what we are used to," he said. What an upper! What happened was that I consulted a document in the files similar to the one I was tackling for guidance, but when I saw that my predecessor had used the word "nucleus" instead of "core", I realized that the files were useless to me. I went across the street to the library and looked up "nuclear plants." I immediately found all the terminology I needed.
It takes a great deal more than that to be a good translator these days, of course. [...] | Përkthyesit nuk marrin mirënjohje, nuk pritet që ata të fitojnë shumë për jetesë, thjesht sa për t’ia dalë mbanë. Shumë pak njerëz qenë tashmë të trajnuar si përkthyes, por pjesa më e madhe kishin një edukim nga një universitet i mirë dhe një njohje të mirë të gjuhëve, të paktën të gjuhës së tyre. Kisha një mik që i përkiste fiks kësaj kategorie dhe rrethi i miqve të mi u zgjerua më shumë për të përfshirë përkthyes të tjerë. Më duken mjaft interesant si njerëz, dhe zbulova që shpesh kishim përjetime të ngjashme. Nuk kisha vështirësi të zija miq, por gjithnjë ndihesha ’e ndryshme’ dhe jam e sigurt se edhe ata ndiheshin po njësoj. Kur shoqja ime doli në pension, ajo më rekomandoi si zëvendësuese. Kështu tani hyra në botën e Sigurimeve, për të cilën nuk njiihja asgjë. Unë isha po ashtu e vetmja përkthyese atje, dhe nuk kisha shumë mbështetje. Gjithsesi, kjo ishte një tjetër arritje… Në vendin e ri të punës, fillova të kërkoja mes dosjeve, të pyesja dhe kështu kompania më regjistroi në kurset e Sigurimeve. Universiteti i Siguremeve ishte matanë rrugës, dhe në bibliotekën e tyre u njoha me kodet e zjarrit, policën e sigurimeve shoqërore dhe katalogët e zjarrfikëseve. Po mësoja diçka që nuk kisha patur luksin ta bëja më parë ; punë kërkimore. Herën e parë që m’u desh të përktheja një ofertë për qëllime sigurimi të një laboratori bërthamor, mora një telefonatë nga drejtuesi i këtij departamenti i cili më përgëzoi për punën e bërë. ’’Afron shumë me atë që ne jemi mësuar të bëjmë’’ tha ai. Çfarë gëzimi! Çfarë ndodhi ishte se pashë një dokument në dosjet e ngjashme me atë që po lexoja për këshillim, por kush pashë se paraardhësi im kishte përdorur fjalën ’membranë’ në vend të ’bërthamë’ kuptova se këto dosje nuk kishin vlerë për mua. Shkova në bibliotekën matanë rrugës dhe kërkova për ’laboratorët bërthamore’. Menjëherë gjeta gjithë terminologjinë që kisha nevojë. Sigurisht, të duhet më shumë punë për të qenë një përkthyes i mirë, ditët e sotme… |