Who cast that first fateful tomato that started the La Tomatina revolution? The reality is no one knows. Maybe it was an anti-Franco rebellion, or a carnival that got out of hand. According to the most popular version of the story, during the 1945 festival of Los Gigantes (a giant paper mâché puppet parade), locals were looking to stage a brawl to get some attention. They happened upon a vegetable cart nearby and started hurling ripe tomatoes. Innocent onlookers got involved until the scene escalated into a massive melee of flying fruit. The instigators had to repay the tomato vendors, but that didn't stop the recurrence of more tomato fights—and the birth of a new tradition.
Fearful of an unruly escalation, authorities enacted, relaxed, and then reinstated a series of bans in the 1950s. In 1951, locals who defied the law were imprisoned until public outcry called for their release. The most famous effrontery to the tomato bans happened in 1957 when proponents held a mock tomato funeral complete with a coffin and procession. After 1957, the local government decided to roll with the punches, set a few rules in place, and embraced the wacky tradition.
Though the tomatoes take center stage, a week of festivities lead up to the final showdown. It's a celebration of Buñol's patron saints, the Virgin Mary and St. Louis Bertrand, with street parades, music, and fireworks in joyous Spanish fashion. To build up your strength for the impending brawl, an epic paella is served on the eve of the battle, showcasing an iconic Valencian dish of rice, seafood, saffron, and olive oil.
Today, this unfettered festival has some measure of order. Organizers have gone so far as to cultivate a special variety of unpalatable tomatoes just for the annual event. Festivities kick off around 10 a.m. when participants race to grab a ham fixed atop a greasy pole. Onlookers hose the scramblers with water while singing and dancing in the streets. When the church bell strikes noon, trucks packed with tomatoes roll into town, while chants of "To-ma-te, to-ma-te!" reach a crescendo.
Then, with the firing of a water cannon, the main event begins. That's the green light for crushing and launching tomatoes in all-out attacks against fellow participants. Long distance tomato lobbers, point-blank assassins, and medium range hook shots. Whatever your technique, by the time it's over, you will look (and feel) quite different. Nearly an hour later, tomato-soaked bombers are left to play in a sea of squishy street salsa with little left resembling a tomato to be found. A second cannon shot signals the end of the battle. | Quen lanzou o primeiro tomate transcendental que comezou a revolución da Tomatina? Non o sabe ninguén, en verdade. Se callar era unha revolución antifranquista ou un entroido que se lle foi das mans a alguén. Segundo a versión máis popular da historia, durante o festival de 1945 de Los Gigantes (un desfile de bonecos xigantes de papel maché) os veciños querían montar unha liorta para chamar a atención. Toparon un carro de vexetais moi preto e comezaron a guindarse tomates chegados. As testemuñas inocentes participaron até que a escena pasou a ser unha liorta de froitas voadoras. Os instigadores tiveron de compensar aos vendedores de tomates, mais iso non puxo fin ás rifas tomateiras (e ao nacemento dunha nova tradición). Temerosas dunha intensificación da rebeldía, as autoridades sancionárono, despois se tranquilizaron e máis tarde reinstauraron unha serie de prohibicións na década de 1950. En 1951, os veciños que desafiaron a lei foron encarcerados até que o clamor popular reclamou a súa liberación. O enfrontamento máis famoso en contra das prohibicións tomateiras sucedeu en 1957, cando os partidarios organizaron un funeral do tomate para se mofar, que incluso contou cun cadaleito e unha procesión. Despois de 1957, o goberno local decidiu coller o touro polos cornos, estabelecer unhas poucas normas e aceptar a tradición disparatada. Aínda que os tomates son os protagonistas, unha semana de festividades preceden á hora da verdade. É unha festa dos patróns de Bunyol, a Virxe María e san Luis Bertrán, con pasarrúas, música e fogos de artificio seguindo a moda alegre española. Para se fortalecer perante a inminente liorta, sérvese unha paella na véspera da batalla na que se presenta un prato icónico valenciano que leva arroz, marisco, sasafrán e aceite de oliva. Hoxe en día, esta festividade sen límites posúe algunha medida de orde. Os organizadores chegaron tan lonxe que se cultiva unha variedade especial de tomates non comedeiros só para o evento anual. As festas arrancan sobre as dez da mañá cando os participantes corren para apañar un xamón pendurado no alto dun poste graxento. Os espectadores regan os que gabean con auga mentres cantan e bailan polas rúas. Cando o sino da igrexa marca o mediodía, chegan á vila camións cheos de tomates ao mesmo tempo que os cánticos de «To-ma-te, to-ma-te!» atinxen un crescendo. Logo, co disparo dun canón de auga, comeza o evento principal. Esa é a luz verde para esmagar e guindar tomates en ataques xeneralizados contra os participantes. Lanzadores de altura de tomates, asasinos a queimaroupa e tiros en arco de medio alcance. Calquera que for a túa técnica, cando remate, estarás (e sentiraste) bastante diferente. Case unha hora máis tarde, déixase que os bombardeiros empapados de tomate xoguen pola rúa nun mar de salsa esponxosa que xa pouco se semella a un tomate. Un segundo disparo de canón dá por rematada a batalla. |