Au jour fixé, l'appartement du comte Ulric de Rouvres était préparé. Ulric y donna rendez-vous pour le soir même à trois des plus célèbres médecins de Paris. Puis il courut chercher Rosette.
Elle venait de mourir depuis une heure. Ulric revint à son nouveau logement, où il trouva son ancien ami Tristan, qu'il avait fait appeler, et qui l'attendait avec les trois médecins.
—Vous pouvez vous retirer, messieurs, dit Ulric à ceux-ci. La personne pour laquelle je désirais vous consulter n'existe plus.
Tristan, resté seul avec le comte Ulric, n'essaya pas de calmer sa douleur, mais il s'y associa fraternellement. Ce fut lui qui dirigea les splendides obsèques qu'on fit à Rosette, au grand étonnement de tout l'hôpital. Il racheta les objets que la jeune fille avait emportés avec elle, et qui, après sa mort, étaient devenus la propriété de l'administration. Parmi ces objets se trouvait la petite robe bleue, la seule qui restât à la pauvre défunte. Par ses soins aussi, l'ancien mobilier d'Ulric, quand il demeurait avec Rosette, fut transporté dans une pièce de son nouvel appartement.
Ce fut peu de jours après qu'Ulric, décidé à mourir, partait pour l'Angleterre.
Tels étaient les antécédents de ce personnage au moment où il entrait dans les salons du café de Foy.
L'arrivée d'Ulric causa un grand mouvement dans l'assemblée. Les hommes se levèrent et lui adressèrent le salut courtois des gens du monde. Quant aux femmes, elles tinrent effrontément pendant cinq minutes le comte de Rouvres presque embarrassé sous la batterie de leurs regards, curieux jusqu'à l'indiscrétion.
—Allons, mon cher trépassé, dit Tristan en faisant asseoir Ulric à la place qui lui avait été réservée auprès de Fanny, signalez par un toast votre rentrée dans le monde des vivants. Madame, ajouta Tristan en désignant Fanny, immobile sous son masque, madame vous fera raison. Et vous, dit-il tout bas à l'oreille de la jeune femme, n'oubliez pas ce que je vous ai recommandé.
Ulric prit un grand verre rempli jusqu'au bord et s'écria:
—Je bois....
—N'oubliez pas que les toasts politiques sont interdits, lui cria Tristan.
—Je bois à la Mort, dit Ulric en portant le verre à ses lèvres, après avoir salué sa voisine masquée.
—Et moi, répondit Fanny en buvant à son tour... je bois à la jeunesse, à l'amour. Et comme un éclair qui déchire un nuage, un sourire de flamme s'alluma sous son masque de velours. | Еден ден, станот на грофот Улрик д Рувр беше подготвен. Улрик договори средба за истата вечер со тројца најпознати доктори во Париз. Потоа се стрча да ја побара Розет. Таа само што умрела, пред еден час. Улрик се врати во својот нов дом каде го најде својот стар пријател Тристан, што тој го повика, а тој, пак, го чекаше со тројцата доктори. - Можете да се повлечете господа, им рече Улрик на овие. Лицето за кое сакав да ве консултирам повеќе не постои. Тристан, кој остана сам со својот гроф Улрик, не се обиде да ја смири неговата болка, туку братски ѝ се придружи. Токму тој го водеше прекрасниот погреб што ѝ го приредија на Розет, на голема зачуденост на целата болница. Тој ги откупи предметите што младата девојка ги понесе со себе, а кои, по нејзината смрт, станаа сопственост на управата. Меѓу нив имаше мал син фустан, единствениот што ѝ остана на кутрата покојна. Со негова грижа и стариот мебел на Улрик, кога тој живееше со Розет, беше пренесен во една просторија од неговиот нов стан. Тоа се случи неколку денови откако Улрик, решен да умре, замина за Англија. Такво беше минатото на оваа личност во моментот кога тој влезе во салоните на кафулето „Фоа“. Пристигнувањето на Улрик предизвика голема раздвиженост кај насобраните луѓе. Тие станаа и му упатија куртоазен поздрав како на светски човек. Жените, пак, бесрамно го задржаа пет минути грофот Рувр кој остана речиси збунет од нивниот дури непристојно љубопитен поглед со кој го прострелија. - Да одиме, мој покоен пријателе, рече Тристан, седнувајќи го Улрик на местото што му беше резервирано до Фани, со една здравица да го најавите вашето враќање во светот на живите. Госпоѓата, додаде Тристан покажувајќи на Фани, неподвижна под својата маска, госпоѓата ќе ви наздрави. А вие, рече тој сосем тивко на увото на младата жена, не заборавајте што ве замолив. Улрик зеде една голема чаша наполнета до врв и извика: - Пијам .... - Не заборавајте дека политички здравици се забранети, му викна Тристан. - Пијам за смртта, рече Улрик носејќи ја чашата до устата откако ја поздрави својата маскирана сосетка. -А јас, одговори Фани, пиејќи кога ѝ дојде редот, јас пијам за младоста, за љубовта. И како молња која распарува облак, една огнена насмевка се запали под нејзината кадифена маска. |