Au jour fixé, l'appartement du comte Ulric de Rouvres était préparé. Ulric y donna rendez-vous pour le soir même à trois des plus célèbres médecins de Paris. Puis il courut chercher Rosette.
Elle venait de mourir depuis une heure. Ulric revint à son nouveau logement, où il trouva son ancien ami Tristan, qu'il avait fait appeler, et qui l'attendait avec les trois médecins.
—Vous pouvez vous retirer, messieurs, dit Ulric à ceux-ci. La personne pour laquelle je désirais vous consulter n'existe plus.
Tristan, resté seul avec le comte Ulric, n'essaya pas de calmer sa douleur, mais il s'y associa fraternellement. Ce fut lui qui dirigea les splendides obsèques qu'on fit à Rosette, au grand étonnement de tout l'hôpital. Il racheta les objets que la jeune fille avait emportés avec elle, et qui, après sa mort, étaient devenus la propriété de l'administration. Parmi ces objets se trouvait la petite robe bleue, la seule qui restât à la pauvre défunte. Par ses soins aussi, l'ancien mobilier d'Ulric, quand il demeurait avec Rosette, fut transporté dans une pièce de son nouvel appartement.
Ce fut peu de jours après qu'Ulric, décidé à mourir, partait pour l'Angleterre.
Tels étaient les antécédents de ce personnage au moment où il entrait dans les salons du café de Foy.
L'arrivée d'Ulric causa un grand mouvement dans l'assemblée. Les hommes se levèrent et lui adressèrent le salut courtois des gens du monde. Quant aux femmes, elles tinrent effrontément pendant cinq minutes le comte de Rouvres presque embarrassé sous la batterie de leurs regards, curieux jusqu'à l'indiscrétion.
—Allons, mon cher trépassé, dit Tristan en faisant asseoir Ulric à la place qui lui avait été réservée auprès de Fanny, signalez par un toast votre rentrée dans le monde des vivants. Madame, ajouta Tristan en désignant Fanny, immobile sous son masque, madame vous fera raison. Et vous, dit-il tout bas à l'oreille de la jeune femme, n'oubliez pas ce que je vous ai recommandé.
Ulric prit un grand verre rempli jusqu'au bord et s'écria:
—Je bois....
—N'oubliez pas que les toasts politiques sont interdits, lui cria Tristan.
—Je bois à la Mort, dit Ulric en portant le verre à ses lèvres, après avoir salué sa voisine masquée.
—Et moi, répondit Fanny en buvant à son tour... je bois à la jeunesse, à l'amour. Et comme un éclair qui déchire un nuage, un sourire de flamme s'alluma sous son masque de velours. | เมื่อถึงวันที่กำหนด ห้องพักของท่านเคานต์อุลริคแห่งรูฟร์ได้รับการจัดเตรียมอย่างเรียบร้อย อุลริคนัดแพทย์ที่มีชื่อเสียงที่สุดของกรุงปารีสถึงสามคนมาที่นั่นในเย็นวันเดียวกัน จากนั้นเขาก็วิ่งไปหาโรเซ็ตต์ เธอเพิ่งจากไปได้เพียงหนึ่งชั่วโมง อุลริคกลับมายังที่พักแห่งใหม่ของเขา และได้พบกับทริสตอง เพื่อนเก่าที่เขาให้คนไปตามมาให้ ทริสตองกำลังรออุลริคอยู่พร้อมกับแพทย์ทั้งสาม "พวกคุณกลับไปเถอะ คุณหมอ" อุลริคกล่าวกับแพทย์ทั้งสาม "คนที่ผมอยากให้คุณหมอตรวจ เค้าไม่อยู่แล้ว" ทริสตองอยู่ตามลำพังกับท่านเคานต์อุลริค ทริสตองไม่พยายามที่จะบรรเทาความเจ็บปวดของเขา แต่รับรู้ความรู้สึกด้วยความเห็นใจอย่างพี่น้อง เขาเองที่เป็นผู้จัดการงานศพของโรเซ็ตต์อย่างสมเกียรติ ท่ามกลางความประหลาดใจของทั้งโรงพยาบาล เขาซื้อคืนสิ่งของต่าง ๆ ที่หญิงสาวพกติดตัวไปและกลายเป็นทรัพย์สินของส่วนรวมหลังจากที่เธอเสียชีวิต ในบรรดาสิ่งของเหล่านี้ มีชุดกระโปรงสีฟ้าตัวเล็ก ๆ ซึ่งเป็นสมบัติชิ้นเดียวที่เหลืออยู่ของผู้ล่วงลับที่น่าสงสาร นอกจากนี้ เขายังสั่งให้ขนย้ายเครื่องเรือนเก่าของอุลริค เมื่อคราวที่ยังครองรักอยู่กับโรเซ็ตต์ ไปไว้ในห้องหนึ่งของที่พักใหม่ของอุลริคอย่างระมัดระวัง ไม่กี่วันหลังจากนั้น อุลริคซึ่งตัดสินใจไม่ขอมีชีวิตอยู่ ได้เดินทางไปยังประเทศอังกฤษ เรื่องราวเหล่านี้เป็นที่มาของตัวละครตัวนี้เมื่อเขาเข้าไปในร้านกาแฟในเมืองฟัว การมาของอุลริคสร้างความแตกตื่นแก่ผู้คนที่ชุมนุมกันอยู่ เหล่าสุภาพบุรุษลุกขึ้นยืนและกล่าวทักทายเขาอย่างเคารพและสุภาพตามมารยาทสากล ส่วนเหล่าสุภาพสตรีนั้น จ้องมองท่านเคานต์แห่งรูฟร์เขม็ง อุลริคแทบจะรู้สึกอายภายใต้สายตาของพวกเธอ สายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย จนแทบจะกลายเป็นความอยากรู้อยากเห็น "มาเถอะ เพื่อนที่จากไปเสียนานของฉัน" ทริสตองกล่าวพร้อมกับให้อุลริคนั่งในที่ที่เตรียมไว้ให้ข้าง ๆ ฟานนี่ "ให้สัญญาณการกลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริงของท่านด้วยการดื่มนี้เถิด" "คุณผู้หญิง" ทริสตองกล่าวต่อพร้อมแนะนำฟานนี่ซึ่งนั่งนิ่งอยู่ภายใต้หน้ากากของเธอ "คุณผู้หญิงคนนี้จะอธิบายให้ท่านเข้าใจ" "ส่วนคุณ" เขากระซิบแผ่วเบาในหูของหญิงสาว "อย่าลืมสิ่งที่ผมเคยแนะนำล่ะ" อุลริคหยิบแก้วใบใหญ่ที่เต็มปริ่มและประกาศกร้าว: "ผมขอดื่ม...." "อย่าลืมนะว่าเราห้ามดื่มเพื่อการเมือง" ทริสตองร้องเตือน "ผมขอดื่มให้กับความตาย" อุลริคกล่าวพร้อมยกแก้วขึ้นแตะริมฝีปาก หลังจากที่แสดงท่าทางทักทายหญิงสาวสวมหน้ากากข้าง ๆ "ส่วนดิฉัน" ฟานนี่ตอบพร้อมยกแก้วขึ้นดื่มบ้าง... "ดิฉันขอดื่มให้กับความเยาว์วัย และความรัก" รอยยิ้มกระจ่างดุจเปลวไฟฉายแววภายใต้หน้ากากกำมะหยี่ของเธอ ราวกับสายฟ้าที่ผ่าแยกกลางก้อนเมฆ |