منطقۀ «سیلیکونولی» دوباره به دوران اوج بازگشته است. پارکهای تجاری امتداد بزرگراه 101 دوباره به تابلوهای شرکتهای نوپا مزین شده است که چشم به آینده دوختهاند. اجارهها بهشدت رو به افزایش است و همینطور میزان تقاضا برای خانههای گردشگری مجلل در شهرهای تفریحی نظیر «لِیک تاهو»، که خود نشان از انباشت ثروت دارد. منطقۀ خلیج سانفرانسیسکو خاستگاه صنعت نیمهرساناها و شرکتهای رایانهای و اینترنتی بود که به دنبال آن رشد یافتهاند. نابغههای این صنعت شگفتیهایی را رقم زدند که حس آیندهگرایی به دنیا القا میکرد؛ از گوشیهای لمسی گرفته تا امکان جستجوی آنی در کتابخانههای عظیم و امکان هدایت پهپادها از هزاران کیلومتر آنطرفتر. جان گرفتن دوبارۀ فعالیتهای تجاری این منطقه از سال 2010 خبر از شتاب گرفتن پیشرفت میدهد.
پس شاید جای تعجب داشته باشد که عدهای در سیلیکونولی احساس میکنند این مکان از رونق افتاده و میزان نوآوری دهههاست که افت داشته است. «پیتر تیل»، یکی از مؤسسان پیپال و نخستین سرمایهگذار خارجی فیسبوک، میگوید نوآوری در آمریکا «جایی میان وضعیت وخیم و مرگ کامل» است. احساس سرخوردگی مشترکی میان مهندسان فعال در تمامی حوزهها وجود دارد. گروهی کوچک و در عین حال روبهگسترش از اقتصاددانان هم بر این باورند که اثر اقتصادی نوآوریهای امروز در مقایسه با گذشته شاید ناچیز جلوه کند.
[ … ]
در تکتک حوزهها، نوآوریهایی که پردازشگرهای ارزانقیمت چاشنی کارشان میشود در حال اوج گرفتن هستند. رایانهها دارند به سمت فهم زبان طبیعی پیش میروند. افراد کنترل بازیهای ویدئویی را تنها با حرکات بدن انجام میدهند، و این فناوری شاید بهزودی کاربردی در بیشتر حوزههای کسب و کار بیابد. چاپ سهبعدی به جایی رسیده که قادر است طیفی از اجسام با پیچیدگیهای فزاینده را یکی پس از دیگری بیرون دهد، و بعید نیست که بهزودی بهسراغ بافتهای بدن انسان و سایر مواد آلی برود.
افراد بدبین به نوآوری شاید این ادعا را رد کنند و آن را «وعدۀ سرخرمن» بپندارند. عدهای میگویند رشد فناوریمحور یا باید همواره بدون افت پیش برود یا پیوسته افول کند، نه اینکه در فراز و نشیب باشد؛ اما تاریخ با این تفکر مغایرت دارد. «چاد سیوِرسون» از دانشگاه شیکاگو بیان میکند که بهرهوری در دورۀ الکترونیک روند رشد یکنواختی نداشته است. رشد طی دورۀ نوآوریهای الکتریکی برجسته یعنی اواخر قرن 19 و اوایل قرن 20 کند بود؛ و بعد بهتندی گروید.