The moment when, 50 years ago, Neil Armstrong planted his foot on the surface of the Moon inspired awe, pride and wonder around the world. This newspaper argued that “man, from this day on, can go wheresoever in the universe his mind wills and his ingenuity contrives…to the planets, sooner rather than later, man is now certain to go.” But no. The Moon landing was an aberration, a goal achieved not as an end in itself but as a means of signalling America’s extraordinary capabilities. That point, once made, required no remaking. Only 571 people have been into orbit; and since 1972 no one has ventured much farther into space than Des Moines is from Chicago.
The next 50 years will look very different. Falling costs, new technologies, Chinese and Indian ambitions, and a new generation of entrepreneurs promise a bold era of space development. It will almost certainly involve tourism for the rich and better communications networks for all; in the long run it might involve mineral exploitation and even mass transportation. Space will become ever more like an extension of Earth—an arena for firms and private individuals, not just governments. But for this promise to be fulfilled the world needs to create a system of laws to govern the heavens—both in peacetime and, should it come to that, in war.
The development of space thus far has been focused on facilitating activity down below—mainly satellite communications for broadcasting and navigation. Now two things are changing. First, geopolitics is stoking a new push to send humans beyond the shallows of low-Earth orbit. China plans to land people on the Moon by 2035. President Donald Trump’s administration wants Americans to be back there by 2024. Falling costs make this showing off more affordable than before. Apollo cost hundreds of billions of dollars (in today’s money). Now tens of billions are the ticket price.
[ … ]
It is a mistake to promote space as a romanticised Wild West, an anarchic frontier where humanity can throw off its fetters and rediscover its destiny. For space to fulfil its promise governance is required. At a time when the world cannot agree on rules for the terrestrial trade of steel bars and soybeans that may seem like a big ask. But without it the potential of all that lies beyond Earth will at best wait another 50 years to be fulfilled. At worst space could add to Earth’s problems. | پنجاه سال پیش ، لحظه ای نیل آرمسترانگ بر روی سطح ماه پا نهاد، جهان لبریز از هراس ، غرور و شگفتی بود.بر اساس بیانات یک روزنامه"از این پس ، انسان می تواند دیر یا زود ،به هر کجایی از جهان که به ذهن و نبوغش خطور کند گام نهد..."اما اینگونه نبود.رسیدن به ماه تنها هدفی معمولی نبود بلکه منجر به نمایش گذاشتن قدرت های خارق العاده ی کشور امریکا گشت.امری که یک بار صورت پذیرفته ، دیگر نیازی به تکرار ندارد.از میان مردم جهان تنها 571 نفر توانستند وارد مدار شوند ؛ و از سال 1972 تا کنون هیچکس نتوانست از مسافتی که دز موینز اهل شیکاگو طی کرد ، فرا تر رود. پنجاه سال آینده بسیار متفاوت خواهد بود.کاهش هزینه ها،تکنولوژی های جدید ، جسارت های کشورهایی نظیر چین و هند ، و نسل جدیدی از کار آفرینان که نوید رقم خوردن فصل تازه ای در توسعه ی صنعت هوا و فضا را ایجاد خواهد کرد.به طور قطع،صنعت گردشگری توسط راه های ارتباطی بهتر و غنی تر در دسترس همگان خواهد بود؛و در مدت طولانی نیز میتواند منجبر به حمل و نقل انبوه و بهره برداری هرچه بهتر از مواد معدنی بیانجامد.فضا بیشتر شبیه به بخشی تعمیم داده شده از زمین و عرصه ای برای شرکت های های خصوصی و افراد و نه تنها برای دولت تبدیل خواهد شد.اما برای تحقق این وعده ، جهان نیاز به ایجاد یک سیستم قوانین برای اداره آسمانها ، در زمان جنگ و صلح ، دارد. توسعه فضا تاکنون بر تسهیل فعالیت در ارتباطات پخش ماهواره ای و ناوبری ، متمرکز شده است.اکنون دو چیز تغییر کرده است.در ابتدا ، سیاست بین الملل فشار جدیدی را برای اعزام انسانها به زیر سطح کم عمق مدارهای کم عمق سطح زمین افزایش می دهد.چین قصد دارد تا سال 2035 مردم را در ماه فرود آورد.دولت رئیس جمهور دونالد ترامپ می خواهد آمریکایی ها را تا سال 2024 به آنجا برگرداند.کاهش قیمت ها باعث مرون به صرفه شدن آن نسبت به قبل خواهد شد.هزینه ی ساخت آپولو (با پول امروزی ) صدها هزار میلیارد دلار بود.اما اکنون قیمت بلیط ده ها میلیارد دلار است. {...} ترویج فضا به عنوان غرب وحشی رمانتیک ، مرزی آنارشیک که بشریت میتواند مشکلات را فراموش کند و سرنوشتش را دوباره در دست بگیرد ،اشتباه است.برای اینکه فضا به وعده ی خود عمل کند ، تشکیل یک حکومت لازم است. اما سوال اینجاست ؛ در زمانی که جهان نمی تواند بر سر قوانین تجارت زمینی فولاد و سویا توافق کند، چگونه می تواند حکومتی واحد تاسیس کند.اما بدون آن تمام چیز هایی که در ورای زمین قرار دارد در بهترین حالت تا 50 سال دیگر محقق نخواهد شد.و این در حالی است که در بدترین حالت ممکن است به مشکلات زمین بیافزاید. |