The moment when, 50 years ago, Neil Armstrong planted his foot on the surface of the Moon inspired awe, pride and wonder around the world. This newspaper argued that “man, from this day on, can go wheresoever in the universe his mind wills and his ingenuity contrives…to the planets, sooner rather than later, man is now certain to go.” But no. The Moon landing was an aberration, a goal achieved not as an end in itself but as a means of signalling America’s extraordinary capabilities. That point, once made, required no remaking. Only 571 people have been into orbit; and since 1972 no one has ventured much farther into space than Des Moines is from Chicago.
The next 50 years will look very different. Falling costs, new technologies, Chinese and Indian ambitions, and a new generation of entrepreneurs promise a bold era of space development. It will almost certainly involve tourism for the rich and better communications networks for all; in the long run it might involve mineral exploitation and even mass transportation. Space will become ever more like an extension of Earth—an arena for firms and private individuals, not just governments. But for this promise to be fulfilled the world needs to create a system of laws to govern the heavens—both in peacetime and, should it come to that, in war.
The development of space thus far has been focused on facilitating activity down below—mainly satellite communications for broadcasting and navigation. Now two things are changing. First, geopolitics is stoking a new push to send humans beyond the shallows of low-Earth orbit. China plans to land people on the Moon by 2035. President Donald Trump’s administration wants Americans to be back there by 2024. Falling costs make this showing off more affordable than before. Apollo cost hundreds of billions of dollars (in today’s money). Now tens of billions are the ticket price.
[ … ]
It is a mistake to promote space as a romanticised Wild West, an anarchic frontier where humanity can throw off its fetters and rediscover its destiny. For space to fulfil its promise governance is required. At a time when the world cannot agree on rules for the terrestrial trade of steel bars and soybeans that may seem like a big ask. But without it the potential of all that lies beyond Earth will at best wait another 50 years to be fulfilled. At worst space could add to Earth’s problems. | پنجاه سال پیش، لحظه گامنهادن نیل آرمسترانگ بر کره ماه در سرتاسر دنیا بهت و حیرت و غرور برانگیخت. همین روزنامه نوشت «از این پس بشر به هر نقطه از کائنات که بخواهد و بتواند سفر خواهد کرد... و یقینا دیری نمیپاید که راهی کرات دیگر خواهد شد.» اما چنین نشد. فرود انسان بر کره ماه رویدادی استثنایی بود، رویدادی که فینفسه هدف نبود بلکه وسیلهای برای بهرخکشیدن توانمندیهای حیرتانگیز امریکا بود. و آنگاه که این منظور برآورده شد دیگر نیازی به تکرارش نبود. تاکنون تنها ۵۷۱ انسان به مدار زمین گسیل شدهاند و از سال ۱۹۷۲ به بعد دیگر هیچ انسانی از مدار ۵۰۰ کیلومتری زمین آنسوتر نرفته است. اما پنجاه سال بعد اوضاع بسیار متفاوت خواهد بود. کاهش هزینهها، پیدایش فناوریهای جدید، طرحهای بلندپروازانه هند و چین، و ظهور نسل تازهای از کارآفرینان گسترش جسورانه برنامههای فضایی را در آینده نوید میدهند، برنامههایی که بیتردید توسعه گردشگری فضایی برای افراد ثروتمند و بهبود شبکههای ارتباطی و مخابراتی برای همگان از جمله آنها خواهد بود و در بلندمدت ممکن است بهرهبرداری از مواد معدنی و حتی حملونقل در ابعاد وسیع را نیز دربر گیرد. فضا بیشازپیش به صورت امتداد زمین در خواهد آمد و در این عرصه نه فقط دولتها، که شرکتها و اشخاص نیز حضور خواهند داشت. اما برای نیل به این اهداف جهان باید برای آسمانها قوانینی مدون وضع کند، هم برای زمان صلح و هم در صورت اقتضا برای زمان جنگ. تا به امروز توسعه برنامههای فضایی بر تسهیل فعالیتهای روی زمین متمرکز بوده است، بهویژه در زمینه ارتباطات ماهوارهای برای پخش برنامههای تلویزیونی و هدایت کشتیها و هواپیماها. اما اکنون دو چیز در حال تغییر است. نخست این که شرایط ژئوپولیتیک دوباره دولتها را به فکر اعزام انسان به فضای فراتر از مدارهای سطحی نزدیک زمین انداخته است. چین قصد دارد تا سال ۲۰۳۵ انسان بر کره ماه بنشاند و دولت دونالد ترامپ میخواهد تا سال ۲۰۲۴ امریکاییها را به آنجا برگرداند. کاهش هزینهها این قدرتنمایی را شدنیتر از قبل کرده است. پروژه آپولو (به پول امروز) صدها میلیارد دلار میارزید. حالا نرخ بلیت دهها میلیارد است. [...] فضا را نباید به گونهای تبلیغ کرد که تداعیکننده تصویر رمانتیزه از غرب وحشی باشد، یعنی همچون منطقهای بیقانون که بشر میتواند در آنجا رها از هر قید و بندی سرنوشتی نو برای خود رقم بزند. استفاده بهینه از فرصتهایی که فضا برای ما فراهم میسازد مستلزم حاکمیت قانون است. البته شاید در روزگاری که جهان از توافق بر سر وضع قوانین برای مسایل روی زمین همچون تجارت فولاد و سویا عاجز است این توقع بسیار بزرگی باشد. اما بدون حاکمیت قانون شاید بهتر باشد که بهرهبرداری از ظرفیتهای فرازمینی پنجاه سال دیگر هم به تعویق بیفتد، چه در غیر این صورت مشکلات فضا هم به مشکلات زمین افزوده خواهد شد. |