The moment when, 50 years ago, Neil Armstrong planted his foot on the surface of the Moon inspired awe, pride and wonder around the world. This newspaper argued that “man, from this day on, can go wheresoever in the universe his mind wills and his ingenuity contrives…to the planets, sooner rather than later, man is now certain to go.” But no. The Moon landing was an aberration, a goal achieved not as an end in itself but as a means of signalling America’s extraordinary capabilities. That point, once made, required no remaking. Only 571 people have been into orbit; and since 1972 no one has ventured much farther into space than Des Moines is from Chicago.
The next 50 years will look very different. Falling costs, new technologies, Chinese and Indian ambitions, and a new generation of entrepreneurs promise a bold era of space development. It will almost certainly involve tourism for the rich and better communications networks for all; in the long run it might involve mineral exploitation and even mass transportation. Space will become ever more like an extension of Earth—an arena for firms and private individuals, not just governments. But for this promise to be fulfilled the world needs to create a system of laws to govern the heavens—both in peacetime and, should it come to that, in war.
The development of space thus far has been focused on facilitating activity down below—mainly satellite communications for broadcasting and navigation. Now two things are changing. First, geopolitics is stoking a new push to send humans beyond the shallows of low-Earth orbit. China plans to land people on the Moon by 2035. President Donald Trump’s administration wants Americans to be back there by 2024. Falling costs make this showing off more affordable than before. Apollo cost hundreds of billions of dollars (in today’s money). Now tens of billions are the ticket price.
[ … ]
It is a mistake to promote space as a romanticised Wild West, an anarchic frontier where humanity can throw off its fetters and rediscover its destiny. For space to fulfil its promise governance is required. At a time when the world cannot agree on rules for the terrestrial trade of steel bars and soybeans that may seem like a big ask. But without it the potential of all that lies beyond Earth will at best wait another 50 years to be fulfilled. At worst space could add to Earth’s problems. | لحظهای که، ۵۰ سال پیش، نیل آرمسترانگ پایش را روی سطح ماه گذاشت ترس، غرور و شگفتی کل دنیا را فرا گرفته بود. این روزنامه مدعی است که "از این روز به بعد، بشر می تواند به هرکجای جهان که فکر می کند با نبوغ و اراده خود برود… حتی به سیارات، دیرتر یا زودتر، انسان حتما می رود. " اما نه، فرود در ماه یک بیراهه بود، هدف محقق شده ای که نه بعنوان خود هدف بلکه به عنوان وسیلهای برای نشان دادن استعدادهای فوقالعاده آمریکا به دست آمد. این نکته که زمانی گفته شده بود، نیازی به تغییر نداشت. تنها ۵۷۱ نفر وارد مدار شدند؛ و از سال ۱۹۷۲ کسی جرائت نداشت در فضا دور تر از دز موئینز از شیکاگو برود. ۵۰ سال آینده بسیار متفاوت خواهد بود. کاهش هزینهها، فنآوریهای جدید، جاهطلبیهای چین و هند، و یک نسل جدید از کارآفرینان نوید یک دوره جسورانه را در توسعه فضایی میدهند. این کار قطعا شامل گردشگری برای شبکههای ارتباطی بهتر و غنی برای همه خواهد بود؛ در دراز مدت ممکن است شامل بهره برداری معدنی و حتی حمل و نقل عمومی باشد. فضا بیشتر شبیه مصداقی از زمین است - عرصهای برای شرکتها و افراد خصوصی، نه فقط دولتها. اما برای اینکه این وعده محقق شود جهان باید سیستمی از قوانین برای حکومت آسمانها - هم در زمان صلح و هم در زمان جنگ، ایجاد کند. توسعه فضا تاکنون برای تسهیل در فعالیتهای زیر آبی - عمدتا برای ارتباطات ماهوارهای در امواج رادیویی و ناوبری متمرکز بودهاست. اکنون دو چیز در حال تغییر است. اول اینکه، ژئوپلیتیک اصرار دارد که انسانها را دورتر از مدار کم عمق زمین بفرستد. چین قصد دارد تا سال ۲۰۳۵، مردم را روی ماه زمین بگذارد. دولت رئیسجمهور دونالد ترامپ میخواهد تا سال ۲۰۲۴ آمریکا به آنجا برود. این کاهش هزینهها باعث میشود که این وضعیت بسیار مقرونبهصرفهتر از قبل باشد. در مورد آپولو صدها میلیارد دلار (به پول امروز) هزینه دارد. اکنون قیمت بلیط ها دهها میلیارد دلار می باشد. این یک اشتباه است که فضا به صورت رویایی برای غرب وحشی ترویج داده شود، یک مرز نامنظم که در آن بشریت میتواند غل و زنجیر خود را دور بیاندازد و افسانه خود را کشف کند. برای تحقق پیدا کردن فضا به یک تعهد حکومتی نیاز است در زمانی که دنیا نمیتواند بر سر قوانین مربوط به تجارت زمینی میلههای فولادی و سویا که ممکن است یک سوال بزرگ به نظر برسد، موافقت کند. اگرچه بدون آن پتانسیل تمام چیزهایی که در آن سوی کره زمین قرار دارند، حداکثر ۵۰ سال دیگر صبر میکنند تا تحقق یابند. در بدترین حالت فضا می تواند به مشکلات زمین اضافه شود. |