The moment when, 50 years ago, Neil Armstrong planted his foot on the surface of the Moon inspired awe, pride and wonder around the world. This newspaper argued that “man, from this day on, can go wheresoever in the universe his mind wills and his ingenuity contrives…to the planets, sooner rather than later, man is now certain to go.” But no. The Moon landing was an aberration, a goal achieved not as an end in itself but as a means of signalling America’s extraordinary capabilities. That point, once made, required no remaking. Only 571 people have been into orbit; and since 1972 no one has ventured much farther into space than Des Moines is from Chicago.
The next 50 years will look very different. Falling costs, new technologies, Chinese and Indian ambitions, and a new generation of entrepreneurs promise a bold era of space development. It will almost certainly involve tourism for the rich and better communications networks for all; in the long run it might involve mineral exploitation and even mass transportation. Space will become ever more like an extension of Earth—an arena for firms and private individuals, not just governments. But for this promise to be fulfilled the world needs to create a system of laws to govern the heavens—both in peacetime and, should it come to that, in war.
The development of space thus far has been focused on facilitating activity down below—mainly satellite communications for broadcasting and navigation. Now two things are changing. First, geopolitics is stoking a new push to send humans beyond the shallows of low-Earth orbit. China plans to land people on the Moon by 2035. President Donald Trump’s administration wants Americans to be back there by 2024. Falling costs make this showing off more affordable than before. Apollo cost hundreds of billions of dollars (in today’s money). Now tens of billions are the ticket price.
[ … ]
It is a mistake to promote space as a romanticised Wild West, an anarchic frontier where humanity can throw off its fetters and rediscover its destiny. For space to fulfil its promise governance is required. At a time when the world cannot agree on rules for the terrestrial trade of steel bars and soybeans that may seem like a big ask. But without it the potential of all that lies beyond Earth will at best wait another 50 years to be fulfilled. At worst space could add to Earth’s problems. | 50 سال قبل و درست لحظهای که نیل آرمسترانگ پای خود را بر سطح ماه گذاشت، باعث شد عظمت، غرور و شگفتی در سرتاسر دنیا بپیچد. این روزنامه بحث کرد که «انسان از امروز میتواند در هر کجای جهان که ذهنش بخواهد سفر کند و نبوغ او تا سیارهها ادامه خواهد یافت، دیر یا زود، اما انسان مطمئناً به آنها سفر خواهد کرد.» اما نه، فرود بر سطح ماه دیوانگی بود، هدفی که به عنوان مقصد نهایی به دست نیامد، بلکه وسیلهای بود تا آمریکا قابلیتهای فوقالعاده خود را به رخ بکشد. رسیدن به آن نقطه دیگر نیاز به تکرار ندارد. فقط 571 نفر توانستهاند در مدار زمین قرار بگیرند؛ و از سال 1972 هیچکس موفق نبوده در فضا به نقطه دورتری از فاصله دس موینس از شیکاگو برود. 50 سال آینده بسیار فرق خواهد داشت. هزینههای کاهشیافته، فناوریهای جدید، جاهطلبیهایی که کشورهای چین و هند دارند و نسل جدیدی از کارآفرینان نشان از دورهای رو به جلو در پیشرفت فضا خواهد بود. تقریباً مطمئناً شامل گردشگری برای ثروتمندان و شبکههای ارتباطی برای همه است؛ در بلند مدت، شاید شامل اکتشافات معدن و حتی حملونقل انبوه باشد. فضا میتواند بیشتر شبیه بسط زمین باشد - منطقهای که دیگر در اختیار دولتها نخواهد بود و برای شرکتها و افراد هم هست. اما برای به انجام رسیدن این آرزو، دنیا باید سیستمی از قوانین حاکم بر جهانها ایجاد کند، چه از نظر قوانین در زمان صلح و چه از نظر قوانین در صورت وقوع جنگ. تمرکز توسعه فضا در این سطح متمرکز بر فعالیت در جو زمین و بیشتر ارتباطات ماهوارهای برای پخش و پیمایش میباشد. تغییر در دو حوزه در حال وقوع است. اول، ژئوپلتیک در حال وارد آوردن نیروی جدیدی جهت اعزام انسا بشر دورتر از مدار زمین است. چین برنامهریزی کرده است که تا سال 2035 انسان به ماه اعزام کند. رئیسجمهور دونالد ترامپ قصد دارد تا سال 2024 آمریکاییها را به آنجا برگرداند. هزینههای کاهشیافته باعث مقرونبهصرفهتر شدن این شوآف نسبت به گذشته شده است. صدها میلیارد دلار صرف پروژه آپولو شد (به پول امروز). در حال حاضر دهها میلیارد هزینه آن بیشتر نمیباشد. [ … ] نادرست است فضا را به غرب وحشی زیبا به دیگران معرفی کنیم، یک مرز باستانی که بشر بتواند غل و زنجیر از خود باز کند و سرنوشتش را از نو پیدا کند. حکومت لازمه این است که فضا تعهد خود را انجام دهد. در دورهای که دنیا نمیتواند بر سر قوانین تجارت زمینی میلگرد فولاد یا دانههای سویا به توافق برسد و این مانند یک علامت سؤال بزرگ است. اما بدون آن، توانایی بالقوه آنچه ورای زمین قرار دارد حداقل 50 سال زمان نیاز دارد تا به آن دست پیدا شود. بدترین حالت این است که فضا به معضلات فعلی زمین اضافه کند. |