The moment when, 50 years ago, Neil Armstrong planted his foot on the surface of the Moon inspired awe, pride and wonder around the world. This newspaper argued that “man, from this day on, can go wheresoever in the universe his mind wills and his ingenuity contrives…to the planets, sooner rather than later, man is now certain to go.” But no. The Moon landing was an aberration, a goal achieved not as an end in itself but as a means of signalling America’s extraordinary capabilities. That point, once made, required no remaking. Only 571 people have been into orbit; and since 1972 no one has ventured much farther into space than Des Moines is from Chicago.
The next 50 years will look very different. Falling costs, new technologies, Chinese and Indian ambitions, and a new generation of entrepreneurs promise a bold era of space development. It will almost certainly involve tourism for the rich and better communications networks for all; in the long run it might involve mineral exploitation and even mass transportation. Space will become ever more like an extension of Earth—an arena for firms and private individuals, not just governments. But for this promise to be fulfilled the world needs to create a system of laws to govern the heavens—both in peacetime and, should it come to that, in war.
The development of space thus far has been focused on facilitating activity down below—mainly satellite communications for broadcasting and navigation. Now two things are changing. First, geopolitics is stoking a new push to send humans beyond the shallows of low-Earth orbit. China plans to land people on the Moon by 2035. President Donald Trump’s administration wants Americans to be back there by 2024. Falling costs make this showing off more affordable than before. Apollo cost hundreds of billions of dollars (in today’s money). Now tens of billions are the ticket price.
[ … ]
It is a mistake to promote space as a romanticised Wild West, an anarchic frontier where humanity can throw off its fetters and rediscover its destiny. For space to fulfil its promise governance is required. At a time when the world cannot agree on rules for the terrestrial trade of steel bars and soybeans that may seem like a big ask. But without it the potential of all that lies beyond Earth will at best wait another 50 years to be fulfilled. At worst space could add to Earth’s problems. | زمانی که نیل آرمسترانگ 50 سال پیش پا بر سطح ماه گذاشت باعث ایجاد ترس، غرور و تعجب در سرتاسر جهان شد. این روزنامه می نویسد" انسان از این پس می تواند به هرجایی از این جهان هستی که بخواهد و نبوغش اجازه دهد برود... انسان بدون شک به زودی به کرات مختلف خواهد رفت." اما نه. فرود روی ماه یک عوام فریبی بود؛ هدفی که به خودی خود هدف اصلی نبود بلکه بیشتر برای نشان دادن توانایی های شگفت انگیز آمریکا بود. زمانی که این توانایی به همه نشان داده شد دیگر نیازی به تکرار آن نبود. تا کنون فقط 571 نفر در مدار قرار گرفته اند و از سال 1972 میلادی هیچکس نتوانیسته دورتراز دس موینس اهل شیکاگو به داخل فضا برود. 50 سال آینده بسیار متفاوت خواهد بود. کاهش هزینه ها ، فن آوری های جدید ، جاه طلبی های چینی ها و هندی ها و نسل جدیدی از کارآفرینان نوید یک دوره جسورانه توسعه فضایی را می دهند. این دوره جدید تقریباً مطمئناً شامل گردشگری برای ثروتمندان و شبکه های ارتباطی بهتر برای همگان خواهد بود؛ در طولانی مدت ممکن است به بهره برداری از مواد معدنی و حتی حمل و نقل عمومی گسترده منجر شود. فضا بیشتر شبیه به زمین خواهد شد - عرصه ای برای شرکت ها و افراد حقیقی، و نه فقط دولت ها. اما برای تحقق این وعده ، جهان نیاز به ایجاد مجموعه ای از قوانین برای اداره آسمانها - هم در زمان صلح و هم در صورت بروز جنگ دارد. توسعه فضا تاكنون در تسهیل فعالیت های پایین دستی بوده است (عمدتاً ارتباطات ماهواره ای برای پخش رسانه ای و ناوبری). اکنون دو چیز در حال تغییر است. اول اینکه ژئوپلیتیک فشار جدیدی را برای اعزام انسانها به دور از مدارهای سطح پایین زمین ایجاد می کند. چین قصد دارد تا سال2035 میلادی انسان ها را در ماه مستقر کند. دولت رئیس جمهور دونالد ترامپ می خواهد که آمریکایی ها تا سال 2024 میلادی به این هدف برسرد. کاهش هزینه ها باعث می شود هزینه چنین خودنمایی مقرون به صرفه تر از گذشته شود. آپولو صدها میلیارد دلار هزینه داشت (با پول امروز). اکنون دهها میلیارد دلار قیمت بلیط این سفر است. […] مطرح کردن فضا به عنوان یک غرب وحشی عاشقانه ، یک مرز پر هرج و مرج که در آن بشریت می تواند گذشته خود را فراموش کرده و دوباره سرنوشت خود را کشف کند، کاملا اشتباه است. برای اینکه فضا وعده های داده شده را محقق کند باید یک حکومت فضایی وجود داشته باشد. در شرایطی که جهان نمی تواند در مورد قوانینی زمینی برای تجارت تیر آهن و سویا به توافق برسد رسیدن به یک حکومت فضایی چالش بسیار بزرگی به نظر می رسد. اما بدون چنین حکومتی، پتانسیل تمام آنچه در ورای زمین است ، در بهترین حالت باید تا 50 سال دیگرمنتظر تحقق یافتن بماند. البته، فضا در بدترین حالت ممکن است حتی به مشکلات زمین بیفزاید. |