[...] Çevirmenler, pek takdir görmezdi; büyük paralar kazanma gibi beklentileri yoktu, geçinip gitmek kafiydi. Mektepli çevirmen sayısı azdı; ancak bu işin okulunu okumuş olanların çoğu düzgün eğitim almış, en azından kendi dilleri konusunda sağlam bir birikimi olan kişilerdi. Bu tanıma tam oturan bir arkadaşım vardı ve arkadaş çevrem, başka çevirmenler de katıldıkça genişledi. Çevirmenler, insani seviyede ilgimi daha çok çekiyordu, ayrıca yaşam deneyimlerimizde de sıklıkla benzerlikler bulunduğunu keşfettim. Arkadaş edinmekte zorlandığım hiç olmadı; bir tek "farklı" olduğumu hissederdim, onların da böyle hissettiğine eminim. Arkadaşım, emekliliği gelince ayrıldığı pozisyona beni önerdi. Bu sayede hiç tanımadığım reasürans dünyasına dalmış oldum. Ortamdaki tek çevirmen olmanın yanı sıra işler ters giderse dönebileceğim başka bir yer de yoktu. Yine de bir tık daha yükselmiş oldum.

Yeni işimde dosyaları inceleyip sorular yöneltmeye başlayınca şirket de beni sigorta kurslarına yazdırdı. The College of Insurance, caddenin tam karşısındaydı; ben de kütüphanelerindeki yangın yönetmeliklerine, sigorta poliçelerine ve yangın söndürücü kataloglarına gömüldüm. O zamana dek yapabilme lüksünü yakalayamadığım, yepyeni bir şey öğreniyordum: araştırma. İlk kez bir nükleer santrale ilişkin sigorta teklifini çevirmem gerektiğinde, o departmanın müdürü beni aradı ve ortaya koyduğum çalışma için beni tebrik etti. "Alışık olduğumuz çevirilere oranla çok daha iyi" diye ekledi. Nasıl mutlu oldum anlatamam! Nedenini açıklamak gerekirse, dosyaların arasında üzerinde çalıştığıma benzer bir belge bulunca feyz almak istedim; ancak önceki çevirmenin “çekirdek” yerine “nükleus” yazdığını görünce belgelerin işime yaramayacağına karar verdim. Caddenin karşısındaki kütüphaneye gidip “nükleer santraller” hakkındaki kaynaklara baktım. İhtiyacım olan tüm terminolojiyi de bu sayede anında bulmuş oldum.

Günümüzde iyi bir çevirmen olmak için ise tabii ki bundan çok daha fazla emek vermek gerekiyor. [...]

[...] Çevirmenler kale alınmıyordu; onlar çok fazla para kazanmayı değil, sadece geçinebilmeyi umuyordu. Çevirmen olarak eğitim almış kişilerin sayısı çok azdı, ancak çoğunun sağlam bir üniversite eğitimi ve dil konusunda -en azından ana dilleri ile ilgili- sağlam bir bilgisi vardı. Bu kategoriye giren bir arkadaşım vardı ve arkadaş çevrem başka çevirmenleri de kapsayacak şekilde genişlemişti. Onları insan olarak çok daha ilginç bulmuştum ve onlarla genelde benzer yaşam deneyimlerine sahip olduğumuzu keşfetmiştim. Ben arkadaş edinme konusunda hiç sorun yaşamadım fakat kendimi hep "farklı" hissettim ve eminim onlar da kendilerini öyle hissetmiştir. Arkadaşım emekliye ayrıldığında halefi olarak beni önermişti. Artık hiçbir şey bilmediğim reasürans alanına adım atmıştım. Ayrıca oradaki tek çevirmen bendim ve destek alabileceğim fazla bir şey yoktu. Ancak, bu da bir nevi terfiydi...

Yeni işimde dosyaları incelemeye, sorular sormaya başlamıştım ve şirketi, beni sigorta kurslarına kaydetmeye ikna etmiştim. Sigorta Yüksekokulu caddenin karşısındaydı ve burasının kütüphanesinde yangın yönetmeliklerini, sigorta poliçelerini ve yangın söndürücü kataloglarını inceliyordum. Daha önce yapma lüksüne sahip olmadığım bir şeyi öğreniyordum: araştırmayı. İlk kez bir nükleer santralin sigortalanması ile ilgili bir teklifi çevirmek zorunda kaldığımda, bu bölümün başındaki kişiden bir telefon almıştım ve kendisi çıkardığım iş için beni tebrik etmişti. "Alışık olduğumuz eski çevirilere göre daha iyi," demişti. Ne harika! Olan şey şuydu: Konuyla ilgili fikir sahibi olmak için baktığım dosyaların arasında bulunan ve üzerinde çalıştığıma benzer bir belgeyi inceliyordum, ancak selefim olan çevirmenin "çekirdek" yerine "nüve" kelimesini kullandığını görünce, bu dosyaların benim işime yaramayacağını anlamıştım. Sokağın karşı tarafındaki kütüphaneye gitmiş ve "nükleer santraller" başlığı altındaki kitaplara bakmıştım. Terminoloji ile ilgili ihtiyaç duyduğum tüm kelimeleri hemen bulmuştum.

Günümüzde iyi bir çevirmen olmak için bundan çok daha fazlası gerekiyor tabii. [...]

Çevirmenler pek de tanınabilirlik elde etmemişlerdi, geçinmek dışında çok da büyük kazanç beklentisi içinde değillerdi. Çok az kişi aslında çevirmen olarak eğitim almıştı, ama çoğunun iyi bir üniversite eğitimi vardı ve dillere en azından kendi dillerine sağlam bir hakimiyetleri söz konusuydu. Tam da bu kategoriye giren bir arkadaşım vardı ve arkadaş çevrem başka çevirmenleri de içerecek şekilde genişledi. Bana çok daha ilgi çekici insanlar gibi geliyorlardı, ve çoğu zaman onlarla benzer yaşam tecrübelerimizin olduğunu fark ettim. Arkadaş edinmede hiç zorluk yaşamadım, ama her zaman “farklı” hissettim ve eminim onlar da öyle hissettiler. Arkadaşım emekli olduğunda, beni kendi yerine önerdi. Böylece hakkında hiçbir şey bilmediğim Reinsurance hayatına adım atmış oldum. Aynı zamanda oradaki tek çevirmendim, ve sırtımı dayayacağım pek de bir şey yoktu. Yine de benim için bir başarıydı. 

Yeni işimde dosyaları karıştırmaya, sorular sormaya başladım ve şirket aracılığıyla kendimi Insurance kurslarına kaydettirdim. The College of Insurance sokağın karşısındaydı, kütüphanesindeki yangın yönetmelikleri, sigorta poliçeleri ve yangın söndürme kataloglarınI inceledim. Daha önce yapma lüksüne hiç sahip olmadığım bir şeyi öğreniyordum: araştırma yapmayı. İlk kez bir nükleer santralin sigortalanması için bir teklifi çevirmem gerektiğinde, çıkardığım iyi işten ötürü, bölüm şefinden bir tebrik telefonu aldım. “Alışık olduğumuza kıyasla gayet iyi” dedi. Ne kadar güzel! Olan şuydu ki, bana yol göstermesi için ele aldığım belgeler arasındaki benzer bir evrakı inceledim, ancak selefimin “çekirdek” yerine “nükleus” sözcüğünü kullandığını gördüğümde, bu belgelerin bana bir faydasının olmayacağını anladım. Sokağın karşısına, kütüphaneye gidip “nükleer santralleri” araştırdım. İhtiyacım olan bütün terimler dizgesini çabucak buldum. 

Ve tabii ki, günümüzde iyi bir çevirmen olmak bundan çok daha fazlasını gerektiriyor. [...]

[...] Çevirmenler tanınmazdı, çok fazla para kazanmayı beklemezlerdi, sadece geçimlerini sağlamaya çalışırlardı. Çok azı gerçek bir tercümanlık eğitimi almış olsa da pek çoğu iyi bir üniversite eğitimi almış ve dil konusunda, hiç olmazsa kendi dillerinde, sağlam bir donanıma sahipti. Tam da bu kategoriye dahil olan bir arkadaşım vardı ve arkadaş çevrem diğer çevirmenleri de kapsayacak şekilde genişledi. Onları mesleklerinin yanısıra insan olarak daha da ilginç buldum ve genellikle benzer yaşam deneyimlerimiz olduğunu keşfettim. Arkadaş edinmekte hiç zorluk çekmedim ama kendimi hep "farklı" gördüm ve eminim onlar da bunu hissediyordu. Arkadaşım emekli olduğunda yerine geçmem için beni önerdi. Artık hiçbir şey bilmediğim “mükerrer sigorta” alanına girmiştim. Ayrıca oradaki tek çevirmen bendim ve sırtımı yaslayacağım fazla bir şey yoktu. Ancak.... bir basamak daha yükselmiştim.

Yeni işimde dosyaları incelemeye, sorular sormaya başladım ve şirketin beni Sigortacılık kurslarına kaydettirmesini sağladım. Sigorta Okulu caddenin karşısındaydı. Kütüphanede yangın yönetmeliklerine, sigorta poliçelerine ve yangın söndürücü kataloglarına bakıyordum. Şimdiye kadar hiç yapma lüksüne sahip olmadığım bir şeyi öğreniyordum: Araştırmak. İlk kez bir nükleer tesisin sigortalanması amacıyla bir teklifi tercüme ettiğimde, o bölümün başındaki adam çevirimi tebrik etmek telefon etti. "Bizim alışık olduklarımızla karşılaştırıldığında çok iyi" dedi. Ne büyük bir başarı! Ne olduysa oldu, rehberlik için dosyalarda ele aldığım konuya benzer bir belgeye başvurdum, ancak önceki kişinin "çekirdek" yerine "nucleus" kelimesini kullandığını görünce dosyaların benim için işe yaramaz olduğunu anladım. Caddenin karşısındaki kütüphaneye gittim ve "nükleer santraller" başlığına baktım. İhtiyacım olan tüm terminolojiyi hemen buldum.

Elbette bugünlerde iyi bir çevirmen olmak için bundan kat kat fazlası gerekiyor.

[...] Çevirmenler pek tanınmıyordu, hayatlarını kazanmayı beklemiyorlardı, sadece idare ediyorlardı. Çok az insan gerçekten tercümanlık eğitimi almıştı, ancak çoğunun iyi bir üniversite tahsili ve en azından kendi ana dilleri olmak üzere güçlü bir dil hakimiyeti söz konusuydu. Tam olarak bu kategoriye giren bir arkadaşım olmuştu ve böylece çevrem genişleyerek başka çevirmenlerle dolmuştu. Onların çok daha ilginç insanlar olduğunu gördüm ve çoğunlukla benzer hayat deneyimleri yaşadığımızı keşfettim. Arkadaş edinmekte hiç zorlanmadım ama kendimi hep "farklı" hissettim ve eminim onlar da böyle hissetmiştir. Arkadaşım emekli olduğunda yerine geçmem için beni tavsiye etti. Artık hiçbir şey bilmediğim Reasürans dünyasına girmiştim. Ayrıca oradaki tek çevirmen bendim ve destek alabileceğim fazla bir şey yoktu. Yine de bu bir derece daha yükselmek demekti.

Yeni işimde dosyaları incelemeye, sorular sormaya başladım ve şirketin beni Sigortacılık kurslarına kaydettirmesini sağladım. Sokağın karşısındaki Sigortacılık Yüksekokulu'nun kütüphanesinde yangın yönetmeliklerine, sigorta poliçelerine ve yangın söndürücülerle ilgili kataloglara göz atıyordum. Daha önce hiç yapma lüksüne sahip olmadığım bir şeyi öğreniyordum: araştırma. İlk kez bir nükleer santralin sigortalanmasına yönelik bir teklifin çevirisini yapmak zorunda kaldığımda, o bölümün başındaki adamdan bir telefon aldım ve yaptığım işten dolayı beni tebrik ediyordu. "Bizim alışık olduğumuz işlerle kıyaslandığında çok başarılı" demişti. Ne büyük bir lütuf! Ne olduysa dosyalarda benim üzerinde çalıştığım belgeye benzer bir belgeyi rehber olarak incelediğimde oldu; ancak benden önceki kişinin "çekirdek" yerine " nükleus" kelimesini kullandığını görünce dosyaların benim için hiçbir işe yaramayacağını anlamıştım. Caddenin karşısındaki kütüphaneye giderek "nükleer santraller " konusunu araştırdım. İhtiyacım olan tüm terminolojiyi hemen bulmuştum.

Elbette bugünlerde iyi bir çevirmen olabilmek için bundan çok daha fazlası gerekiyor. [...]