Δεν ξέρω με ποιο τρόπο τα μαθητούδια μου έμαθαν ότι εκείνη τη μέρα είχα τα γενέθλιά μου. Τα είδα να ‘ρχονται σχολείο φορώντας τα γιορτινά τους και κρατώντας από ένα δωράκι στα χέρια.
Άλλος μου έφερε ένα όμορφο στυλό, άλλος μια Ιερά Σύνοψη, άλλος ένα τσαντάκι, άλλος ένα ματσάκι λουλούδια. Το θέαμα αυτό μου προκάλεσε ταυτόχρονα χαρά και θλίψη: χαρά διότι κάθε δείγμα ευγνωμοσύνης και αγάπης που μου έδιναν αυτά τα παιδάκια μου άνοιγε την καρδιά και μου ελάφραινε τις θυσίες που έκανα: θλίψη διότι πίστευα ότι τα χρήματα που ξοδεύτηκαν για τις αγορές αυτές θα μπορούσαν να είχαν διατεθεί για πιο σπουδαίο σκοπό. Όπως κι’ αν είναι, υποδέχτηκα πολύ ήρεμα αυτά τα δείγματα αγάπης.
Ένα μικρό παιδάκι μόνο, το πιο φτωχό, δεν μου πρόσφερε τίποτα. Από το ταραγμένο του ύφος και από το μελαγχολικό του πρόσωπο κατάλαβα πόσο πρέπει να υπέφερε. Το φώναξα και όταν ήρθε κοντά μου το αγκάλιασα σφιχτά και το φίλησα πολλές φορές. Παίρνοντας θάρρος από τα χάδια, το καημένο μου έβαλε στο χέρι ένα μικρό πακετάκι και έφυγε τρέχοντας, όλο ντροπή.
Γεμάτη κατάπληξη και περιέργεια, το άνοιξα χωρίς να με πάρει είδηση κανείς. Είχε μέσα ... μαντέψτε! Τρία κομματάκια ζάχαρη!
Τον φώναξα αμέσως πίσω.
- Ήξερες ότι μ’ αρέσει η ζάχαρη; τον ρώτησα χαμογελώντας.
- Το είχα φανταστεί! Μ’ αρέσει και μένα τόσο πολύ!
- Και ‘συ, είπα συγκινημένη, το ζήτησες βέβαια από τη μαμά και ...
- Όχι, κυρία! απάντησε αμέσως, δεν ζήτησα τίποτα από κανέναν. Το φύλαξα μόνος μου, από το ...
- Ναι, αλλά ...
- Η γιαγιά, όταν μου δίνει το γάλα μου, βάζει πάντα στην κούπα δυο – τρία κομμάτια ζάχαρη για να το γλυκάνει. Εγώ έβγαλα τη ζάχαρη ...
- Και το γάλα με τον καφέ; ... ρώτησα με συγκίνηση.
- Το ήπια πικρό!
Μάριε, μικρέ μου Μάριε, πού να είσαι; Ίσως ο καπνός της φάμπρικας να έχει μαυρίσει το αγγελικό σου πρόσωπο, ίσως αυτή την ώρα να καλλιεργείς τα χωράφια όπου το στάρι κιτρινίζει και ωριμάζει στον ήλιο, ή το αμπέλι, ίσως να σε έχουν υποδεχτεί τα περιπετειώδη καράβια όπου η δουλειά είναι τόσο σκληρή, η ελπίδα τόσο απατηλή...
Πάντως ότι κι’ αν είσαι, εργάτης, αγρότης ή ναυτικός, η θέση σου είναι ανάμεσα στις ευγενείς καρδιές, για τις οποίες η αγάπη είναι θυσία, η αυτοθυσία είναι καθήκον.
Μάριε, μικρέ μου Μάριε, αν για μια στιγμή μπορούσες να μπεις μέσα στο δωματιάκι όπου διαβάζω, θα έβλεπες πολλά χαρτιά, πολλά βιβλία, πολλά μικροπράγματα. Θα έβλεπες επίσης, φυλαγμένα μέσα σε μια μικρή γυάλα, τρία κομματάκια ζάχαρη, ένα όνομα, μια ημερομηνία!

Δεν ξέρω με πιο τρόπο, αλλά οι μαθητές μου έμαθαν πως εκείνη τη μέρα ήταν τα γενέθλια μου. Τους είδα να έρχονται στο σχολείο με τα γιορτινά τους ρούχα και με ένα δωράκι στα χέρια.

Κάποιος μου έφερε ένα κομψό στυλό, άλλος ένα βιβλιαράκι με ψαλμωδίες, άλλος μια τσάντα για τη δουλειά και άλλος ένα όμορφο μπουκέτο με φρέσκα λουλούδια. Αισθάνθηκα παρηγοριά και συνάμα λύπη με αυτό που είδα: παρηγοριά γιατί οποιαδήποτε ένδειξη ευγνωμοσύνης ή αγάπης προερχόμενη από αυτά τα καλά παιδιά άγγιζε την καρδιά μου και με έκανε να θεωρήσω λιγότερο το βάρος της κάθε μου θυσίας: λύπη, γιατί σκεφτόμουν πως τα χρήματα που καταναλώθηκαν για αυτές τις αγορές, θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για καλύτερο σκοπό. Σε κάθε περίπτωση, δέχτηκα γαλήνια τις αξιαγάπητες ενδείξεις αγάπης τους.

Ένα μόνο παιδί, το πιο φτωχό, δεν μου πρόσφερε τίποτα: αλλά από την αμήχανη συμπεριφορά του και από το μελαγχολικό του προσωπάκι καταλάβαινα το πόσο πρέπει να υπέφερε. Το φώναξα και όταν ήρθε κοντά μου το έσφιξα επανειλημμένα στην αγκαλιά μου, φιλώντας το. Παίρνοντας θάρρος από εκείνα τα χάδια, το δύστυχο έφυγε ντροπιασμένο αφού πρώτα έβαλε ανάμεσα στα χέρια μου κάτι το οποίο ήταν τυλιγμένο.

Έκπληκτη αλλά και περίεργη, το άνοιξα χωρίς να το αντιληφθεί κανείς. Υπήρχαν... μαντέψτε!... Τρεις μπαλίτσες ζάχαρης!

Αμέσως, τον φώναξα ξανά να έρθει σε έμενα.

--Ήξερες ότι μου αρέσει η ζάχαρη; τον ρώτησα χαμογελώντας.

--Το υπέθεσα! Σε εμένα αρέσει πολύ!

--Και εσύ, συνέχισα συγκινημένη, σίγουρα το ζήτησες από στη μαμά και...

--Όχι κυρία! απάντησε αμέσως, δε ζήτησα τίποτα από κανέναν. Σας τις φύλαξα εγώ, ο ίδιος...

--Μα πώς...

--Η γιαγιά όταν μου φτιάχνει καφέ με γάλα, μου βάζει πάντα δίπλα στο φλιτζάνι δύο ή τρεις μπαλίτσες ζάχαρης για να τον γλυκάνω. Εγώ έβγαλα τη ζάχαρη...

--Και ο καφές με γάλα;... ρώτησα έχοντας έναν κόμπο στο λαιμό.

--Τον ήπια πικρό!

Μάριο, μικρέ Μάριο, πού είσαι; Ίσως ο καπνός του μηχανουργείου να μαύρισε το αγγελικό σου πρόσωπο, ίσως αυτήν την ώρα να δουλεύεις στα χωράφια όπου μεγαλώνει το σιτάρι και ωριμάζει, στον ήλιο, το αμπέλι, ίσως να σε καλωσορίζουν τα πλοία που είναι γεμάτα περιπέτειες και η δουλεία είναι τόσο σκληρή, η ελπίδα τόσο απατηλή...

Μα όποιος και αν είσαι, εργάτης, αγρότης ή άνθρωπος της θάλασσας, η θέση σου είναι ανάμεσα στις ευγενικές καρδιές, για τις οποίες η αγάπη είναι θυσία, και η αυταπάρνηση καθήκον.

Μάριο, μικρέ Μάριο, αν μπορούσες για μια στιγμή να μπεις στην μικρή μου αυτή κάμαρα που διαβάζω, θα έβλεπες πολλά χαρτιά, πολλά βιβλία, πολλά παιχνιδάκια· και θα έβλεπες επίσης φυλαγμένες μέσα σε μια μικρή γυάλινη καμπάνα, τρία κομματάκια ζάχαρη, ένα όνομα, μια ημερομηνία!

Δεν ξέρω πώς, αλλά οι μικροί μαθητές μου έμαθαν ότι εκείνη την ημέρα είχα τα γενέθλιά μου.Τους είδα να φτάνουν στο σχολείο φορώντας τα καλά τους και κρατώντας δωράκια στα χέρια τους.

Κάποιος μου έφερνε μια κομψή πέννα, κάποιος άλλος ένα βιβλιαράκι της Θείας Λειτουργίας, άλλος μια κασετίνα για τη δουλειά μου και κάποιος άλλος μια ωραία ανθοδέσμη με φρέσκα λουλούδια. Εγώ χάρηκα και ταυτόχρονα λυπήθηκα όταν τους είδα: χάρηκα γιατί οποιαδήποτε ένδειξη ευγνωμοσύνης και τρυφερότητας από αυτά τα καλά παιδάκια με συγκινούσε βαθειά και έκανε κάθε θυσία μου να μου φαίνεται μικρή: λυπήθηκα, επειδή σκεφτόμουν ότι τα χρήματα που ξόδεψαν για αυτά τα δώρα, θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για πιο ευγενείς σκοπούς. Όπως και να'χει, δέχθηκα με ευχαρίστηση αυτές τις γλυκές εκφράσεις αγάπης.

Ένα παιδάκι μόνο, το πιο φτωχό, δεν μου χάρισε τίποτα: αλλά από την αμήχανη συμπεριφορά του και από το μελαγχολικό προσωπάκι του κατάλαβα ότι υπέφερε. Το φώναξα και όταν ήρθε κοντά μου το αγκάλιασα, φιλώντας το. Ενθαρρυμένο από τα χάδια, το καημένο μου έδωσε στο χέρι ένα πακετάκι και έφυγε τρέχοντας μες τη ντροπή.

Έκπληκτη και γεμάτη περιέργεια, το άνοιξα χωρίς να το αντιληφτεί κανένας. Μέσα είχε.... μαντέψτε!.. Τρία κυβάκια χάζαρης!

Το ξαναφώναξα αμέσως να έρθει κοντά μου.

--Το ήξερες ότι μου αρέσει η ζάχαρη; το ρώτησα χαμογελώντας.

--Το φαντάστηκα! Εμένα μου αρέσει πάρα πολύ!

--Και εσύ, συνέχισα συγκινημένη, ρώτησες φυσικά τη μαμά και....

--Όχι κυρία! Απάντησε αμέσως, δεν ζήτησα τίποτα και από κανέναν• σας τα φύλαξα εγώ, από τα δικά μου....

--Αλήθεια;....

--Η γιαγιά μου, όταν μου δίνει να πιω καφέ με γάλα, μου βάζει πάντα στο φλιτζανάκι δύο ή τρία κυβάκια ζάχαρης για να τον γλυκάνει. Εγώ πήρα τη ζάχαρη....

--Και ο καφές με το γάλα;... ρώτησα με έναν κόμπο στον λαιμό.

--Τον ήπια πικρό!


Μάριο, μικρέ μου Μάριο, που να είσαι τώρα; Ίσως ο καπνός από τα εργοστάσια να έχει μαυρίσει το αγγελικό προσωπάκι σου, ίσως αυτή την ώρα να δουλεύεις στα χωράφια όπου χρυσαφίζει το σιτάρι και όπου ωριμάζουν στον ήλιο τα σταφύλια, ίσως να είσαι πάνω σε κάποιο περιπετειώδες πλοίο όπου η δουλειά είναι σκληρή και η ελπίδα μια πλάνη...

Αλλά ό,τι και να είσαι, εργάτης, αγρότης, ναυτικός, η θέση σου είναι ανάμεσα στις ευγενικές ψυχές, για τις οποίες η αγάπη είναι θυσία, αυταπάρνηση, καθήκον.

Μάριο, μικρέ μου Μάριο, αν μπορούσες για μια στιγμή να μπεις στο μικρό μου γραφείο θα έβλεπες πολλά χαρτιά, πολλά βιβλία, πολλά μπιμπελό• αλλά θα έβλεπες επίσης, φυλαγμένα σε μια γυάλινη καμπανούλα, τρία κομματάκια ζάχαρη, ένα όνομα, μια ημερομηνία!

Δεν ξέρω πως αλλά έφτασε στα αυτιά των μαθητών μου ότι εκείνη την μέρα είχα τα γενέθλια μου. Τους είδα λοπόν να φτάνουν στο σχολείο με γιορτινά ρούχα και με ένα δωράκι στα χέρια.

Κάποιος μου έφερε ένα κλασάτο στυλό, άλλος ένα βιβλιαράκι για τις ιερές ακολουθίες, ένας άλλος μου χάρισε ένα ωραίο μπουκέτο με φρέσκα λουλούδια. Εγώ βλέποντας τα, ένοιωσα παρηγοριά και λύπη μαζί. Παρηγοριά γιατί όποιαδήποτε ένδειξη ευγνωμοσύνης ή τρυφερότητας εκ μέρους εκείνων των νεαρών παιδιών μου άγγιζε την καρδιά και έκανε κάθε θυσία να φαίνεται ανεπαίσθητη. Λύπη γιατί σκεφτόμουνα ότι τα λεφτά που ξοδεύτηκαν για τα δώρα εκείνα, μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για ένα πιο ευγενή σκοπό. Όπως και να έχει, δέκτηκα εκείνες τις εκδηλώσεις αγάπης χωρίς συναισθηματισμούς.

Ένα μόνο παιδάκι, το πιο φτωχό, δεν μου χάρισε τίποτα. Αλλά από την ντροπαλή του στάση και το μελαγχολικό του προσωπάκι συμπέρανα ότι πρέπει να υπέφερε πολύ. Το φώναξα λοιπόν. Αφού με πλησίασε το έσφιξα στην αγκαλιά μου ξανά και ξανά, δίνοντας του φιλιά. Το παιδάκι, παίρνοντας θάρρος από εκείνα τα χάδια, μου έβαλε, το καημένο, μέσα στα χέρια ένα δεματάκι και απέδρασε όλο ντροπή.

Εγώ έκπληκτη και περίεργη, το άνοιξα χωρίς να με πάρει είδηση κανείς. Εκεί μέσα είχε....για μαντέψτε!...τρεις ζαχαρένιες μπαλίτσες!

Το φώναξα να έρθει γρήγορα σε μένα.

--Το ήξερες ότι μου αρέσει η ζάχαρη; Το ρώτησα χαμογελώντας.

--Το είχα φανταστεί! Και μένα μου αρέσει πολύ η ζάχαρη!

--Και εσύ, συνέχισα συγκινημένη, ρώτησες να το μάθεις από την μαμά και...

--Όχι κυρία! Αποκρίθηκε, χωρίς να χάσει ούτε δευτερόλεπτο, δεν ρώτησα κανένα. Εγώ τις έφτιαξα, από δική μου...

--Μάλιστα...

---Η γιαγιά, όταν μου δίνει καφέ και γάλα, μου βάζει στο φλυτζάνι πάντα δύο ή τρεις ζαχαρένιες μπαλίτσες για να τα κάνει πιο γλυκά. Εγώ έβγαλα την ζάχαρη...

--Και ο καφές και το γάλα; Ρώτησα με το κόμπο στον λαιμό.

--Τον ήπια πικρό!


Μάριο, μικρέ Μάριο, που είσαι; Ίσως ο καπνός στα μηχανουργεία να θάμπωσε το αγγελικό σου πρόσωπο, ίσως τώρα αυτήν την στιγμή να δουλεύεις σε χωράφια όπου η σοδειά ξανθαίνει και ωριμάζει κάτω από τον ήλιο, τα αμπέλια, ίσως να σε υποδέχονται περιπλανόμενα καράβια όπου η δουλειά είναι σκληρή και η ελπίδα μία απάτη....

Αλλά όπου και να είσαι, εργάτης, αγρότης ή άνθρωπος της θάλασσας, η θέση σου είναι ανάμεσα στις ευγενείς καρδιές, για τις οποίες η αγάπη είναι θυσία και η αυταπάρνηση χρέος.

Μάριο, μικρέ Μάριο, αν μπορούσες ποτέ να έρθεις μέσα στο δωμάτιο που έχω το γραφείο μου, θα έβλεπες πολλά χαρτιά, πολλά βιβλία, πολλά μπιχλιμπίδια. Θα έβλεπες επίσης τρία κομμάτια ζάχαρη, ένα όνομα, μία ημερομηνία, φυλαγμένα όλα σε μία γυάλινη καμπάνα!

Δεν ξέρω με ποιο τρόπο, αλλά scolarini μου είχε έρθει να γνωρίζουν ότι εκείνη τη μέρα ήταν τα γενέθλιά μου. Τους είδα να φτάνουν στο σχολείο με τα κόμματα και το φόρεμα με ένα δώρο στα χέρια της.

Ποιος φόρεσα ένα κομψό στυλό, άλλα ένα μικρό βιβλίο με μάζα, μια υπόθεση από εκείνους που εργάζονται, που ένα όμορφο μπουκέτο από φρέσκα λουλούδια. Ήμουν παρηγοριά και θλιμμένοι από το θέαμα: παρηγοριά, επειδή οποιαδήποτε ένδειξη ευγνωμοσύνης ή την αγάπη που μου ήρθε από αυτά τα καλά παιδιά άγγιξε την καρδιά μου και με έκανε μικρή γνώμη κάθε θυσία: λυπημένος, επειδή νόμιζα ότι τα χρήματα που πήρε σε αυτές τις αγορές, θα μπορούσαν να διατεθούν για πιο ευγενή χρήση. Τέλος πάντων, δέχτηκα ήρεμα αυτές τις αγαπητή διαδηλώσεις της αγάπης.

Ένα μόνο παιδί, οι φτωχότεροι, δεν μου πρόσφερε τίποτα, αλλά αμηχανία από την συμπεριφορά του και λυπημένος λίγο το πρόσωπό του, όπως υποστήριξε θα πρέπει να υποφέρουν. Του τηλεφώνησα και όταν είχα δίπλα μου τον αγκάλιασε επανειλημμένα στην αγκαλιά του, φιλώντας τον. Ενθαρρυμένος από τις χάδια, ο δύστυχος μου ζήτησε ένα πακέτο στα χέρια του, και έφυγε ντροπή.

Έκπληκτος και περίεργος, μου άνοιξε και κανείς δεν μπορούσε να το δει. Υπήρχαν .... μαντέψτε! .. Τρεις μπάλες ζάχαρη!

Τον πήρα πίσω δεξιά μακριά από μένα.

- Γνωρίζατε ότι μου αρέσει ζάχαρη; ρώτησα, χαμογελώντας.

- Το έχω καταλάβει! Μου αρέσει τόσο πολύ για μένα!

- Κι εσύ, επαναλαμβάνεται συγκίνηση, έχετε ζητήσει σίγουρα τη μητέρα και ....

- Όχι κυρία μου! απάντησε αμέσως, δεν είχα ζητήσει κανείς τίποτα? θα έχουμε διατηρείται το εγώ του, μου ....

- Αλλά ακόμα ....

- Γιαγιά, όταν μου δίνει τον καφέ και το γάλα, με βάζει πάντα σε Chicchera δύο ή τρεις μπάλες της ζάχαρης για indolcirlo. Έχω αυξημένο σάκχαρο ....

- Και ο καφές και το γάλα ... ρώτησα το λαιμό της σφιγμένα.

- L'ho πήρε πικρή!


Mario, Mario Αφοι, πού είσαι; Ίσως ο καπνός μαύρισε τα εργαστήρια θα έχουν πρόσωπο αγγέλου σας, ίσως εργάζεστε σε αυτό biondeggia τομείς όπου η συγκομιδή είναι ώριμη και τον ήλιο, τη βίδα, ίσως θα υποδεχτεί το πλοία περιπέτεια όπου η εργασία είναι τόσο σκληρά, η απατηλή ελπίδα έτσι ....

Αλλά όποιος κι αν είσαι, εργάτης, αγρότης ή ο άνθρωπος της θάλασσας, η θέση σας είναι ένα από τα ευγενέστερα καρδιές, στους οποίους η αγάπη είναι θυσία, την ανιδιοτέλεια, το καθήκον.

Mario, Mario Αφοι, αν για μια στιγμή που θα μπορούσε να μπει στο δωμάτιό μου για να σπουδάσουν, θα δείτε πολλές κάρτες, πολλά βιβλία, πολλά μπιχλιμπίδια? και επίσης θα δείτε, διατηρείται σε ένα μικρό γυάλινο κώδωνα τρεις βώλους ζάχαρης, ένα όνομα, μια ημερομηνία!